Με το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό των ανδρών επέστρεψε από τους Βαλκανικούς αγώνες στην Σμύρνη ο Νίκος Μιχαλόπουλος. ~ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Με το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό των ανδρών επέστρεψε από τους Βαλκανικούς αγώνες στην Σμύρνη ο Νίκος Μιχαλόπουλος.




Πριν από περίπου 7 χρόνια, μπήκαν στη ζωή της οικογένειας μου, δύο πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι, δύο πολλοί σπουδαίοι Έλληνες Αθλητές, η Άννα Βερούλη και ο Νίκος Μιχαλόπουλος.  Αιτία ήταν η «καλοκαιρινή ενασχόληση» της κόρης μου με τον αθλητισμό. Την Άννα Βερούλη όλοι την ξέραμε, την είχαμε θαυμάσει και μας είχε κάνει πολύ περήφανους με τις επιτυχίες της, μας έδωσε όμως και μια πολύτιμη ευκαιρία να γνωρίσουμε τον σύντροφο της ζωής της, έναν φωτισμένο άνθρωπο, δάσκαλο, συγγραφέα και αθλητή. Δάσκαλος, κατ’ επιλογή, σε σχολεία των υποβαθμισμένων «κομματιών» των Δυτικών Προαστίων, συγγραφέας των παιδικών best sellers ''Πέντε σωματοφύλακες κλεισμένοι στο ψυγείο'' και ''Ο Άη Βασίλης φέτος είναι πράσινος'' και τόσα πολλά άλλα που πρέπει να γράφω για ώρες και πάλι να μη μου φτάνει ο χρόνος.

Σημαντικό είναι ότι ως  απεσταλμένος του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων ξεκινάει σε λίγες μέρες για δεύτερη συνεχή χρονιά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας τα εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία απ' όλο τον κόσμο. Τα προγράμματα πραγματοποιήθηκαν πέρσι για πρώτη χρονιά με πολύ μεγάλη επιτυχία και με την συμμετοχή 100 σχολείων και περισσοτέρων από 5.000 μαθητών.

   Ο αθλητής και συγγραφέας μαζί με την σύζυγό του Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του ακοντισμού Άννα Βερούλη ετοιμάζουν για τις αρχές Νοεμβρίου την έβδομη περιοδεία τους στην Κύπρο, προσκεκλημένοι του Υπουργείου Παιδείας με σκοπό να μιλήσουν σε σχολεία της Λευκωσίας για τον αθλητισμό, το εύ αγωνίζεσθαι και την δύναμη του ονείρου ειδικά σε εποχές σαν τις σημερινές, που τα πάντα  παρουσιάζονται εχθρικά κυρίως στις νέες γενιές. Και τα επτά βιβλία των αθλητών-συγγραφέων βρίσκονται μόνιμα στην λίστα με τα ευπώλητα παιδικά βιβλία της Κύπρου και έτσι οι δύο συγγραφείς θα έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν για άλλη μια φορά με τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες τους σε μια σειρά από παρουσιάσεις και εκδηλώσεις.

Φτάνοντας στην αθλητική του ενασχόληση υπήρξε μέλος μιας πολυάριθμης ελληνικής αποστολής που ταξίδεψε πριν λίγες μέρες και αγωνίστηκε στην Τουρκία χωρίς καμία στήριξη και βοήθεια από την πολιτεία και κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό.

Τα λόγια του, μήνυμα για όλους μας, ελπίδα και θάρρος για τα παιδιά μας:

''Το μήνυμα ίσως να είναι η προσπάθεια να βγούμε από την comfort zone μας, όπως λένε οι Αμερικάνοι, το βόλεμά μας δηλαδή. Όλοι μας κρύβουμε δυνάμεις μέσα μας, που ούτε ίσως τις γνωρίζουμε, απλά γιατί δεν κάνουμε την προσπάθεια να τις ανακαλύψουμε. Η διαδικασία είναι κυρίως διανοητική και μετά σωματική και δεν έχει να κάνει καθόλου ούτε με την ηλικία, ούτε με την κατάστασή μας την δεδομένη στιγμή. Άλλωστε αυτή την κατάσταση θέλουμε όλοι να κάνουμε καλύτερη. Ο αθλητισμός για μένα είναι η μεζούρα μου. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Αξίζει πραγματικά να το εξερευνήσει και να παθιαστεί με αυτό. Τότε όλα τα άλλα, κυρίως τα αρνητικά, που συμβαίνουν γύρω σου χάνουν την δύναμή τους, γιατί απλά η λίστα προτεραιοτήτων σου έχει αλλάξει και συ ζεις το πάθος σου'', πιστεύει ο αθλητής-συγγραφέας και εκπαιδευτικός Νίκος Μιχαλόπουλος.


  ''Είδα πολλά όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα μετά τα σαράντα μου και πιστεύω τα καλύτερα έρχονται μετά τα πενήντα μου, όχι γιατί συμβαίνει κάτι μαγικό, αλλά γιατί ωριμάζω, ώστε αξιολογώ καλύτερα τα πράγματα, δέχομαι την ροή των γεγονότων και προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος ώστε να αρπάξω κάθε ευκαιρία.''

   Και επειδή η ζωή κύκλους κάνει στο στάδιο Κεμάλ Ατατούρκ, που ο Νίκος Μιχαλόπουλος κέρδισε τώρα το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό, 29 χρόνια πριν και πάλι στους Βαλκανικούς αγώνες, στο ίδιο στάδιο και στην ίδια βαλβίδα η Άννα Βερούλη κέρδιζε κι εκείνη το χάλκινο μετάλλιο στον ακοντισμό.

“Aγωνίστηκα με την Εθνική Ομάδα στους Βαλκανικούς και είμαι μέλος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Βετεράνων Αθλητών Στίβου. (ΟΕΒΑΣ)
Άρχισα και πάλι να ρίχνω ακόντιο από το καλοκαίρι του 2010. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ. Το 1987 είχα καταρρίψει το Πανελλήνιο ρεκόρ εφήβων στο ακόντιο και τώρα 25 χρόνια μετά και πάλι εδώ. Το καλοκαίρι του '10 αγωνίστηκα στους Βαλκανικούς αγώνες στην Λάρισα και είχα καταλάβει την 6η θέση. Από τότε έχω κερδίσει το χρυσό και αργυρό μετάλλιο στους Πανελλήνιους αγώνες του 2011 και 2012 αντίστοιχα, ενώ στους Βαλκανικούς αγώνες του 2011 στην Σλοβενία κατέλαβα την 4η θέση. Μεγάλος στόχος για την επόμενη χρονιά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Βραζιλία, οι Πανευρωπαϊκοί αγώνες στην Ισπανία και φυσικά πάλι οι Βαλκανικοί αγώνες στην Κροατία.
Για μένα ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής. Δεν έχει ηλικία και δεν πρέπει να έχει ηλικία. Πάντα στην ζωή εκπαιδευόμαστε για το πόσο νωρίς μπορούμε να κάνουμε πράγματα, να είμαστε οι πρώτοι που θα καταφέρουμε κάτι. Το σημαντικό όμως είναι πόσο μεγαλύτερος μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Πόσο καλά μπορείς να διατηρείς τον εαυτό σου σωματικά, ψυχολογικά, διανοητικά, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις σου και ο πρωταθλητισμός αυτό το επίπεδο το τοποθετεί ψηλά και σε μετράει, διαρκώς σε περνάει από εξετάσεις και αυτό είναι συναρπαστικό. Για μένα το σημαντικότερο και από τις διακρίσεις είναι να μπορώ με το πέρασμα των χρόνων να είμαι αξιόμαχος, αξιοπρεπής και γεμάτος με αυτό που κάνω. Οι διακρίσεις θα έρθουν ούτως ή άλλως, αν είσαι πιστός στο πρόγραμμά σου και τους στόχους σου.
Αυτό το μάθημα θέλω να προσφέρω και στους μαθητές μου ή τους μικρούς αναγνώστες των βιβλίων μου ή τα παιδιά που υποδέχομαι στο Ολυμπιακό Στάδιο με τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και για να γίνει αυτό το μάθημα πιστευτό, πρέπει πρώτα να γίνει πραγματικότητα από εμένα και παράδειγμα. Ο αθλητισμός έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις τελευταία και κάποιες δίκαια, όμως αθλητισμός δεν είναι τα ρεκόρ του Μπόλτ, ούτε τα δεκάδες ολυμπιακά μετάλλια του Φέλπς.  Η αλήθεια είναι κάπου αλλού, όλοι την ξέρουμε και αυτή αξίζει να προβάλουμε. Ας κάνουμε την αρχή από τα παιδιά μας, από τον κύκλο μας, από την σφαίρα επιρροής μας ο καθένας. Ο αθλητισμός είναι ιδέα, είναι ιδεώδες, είναι ιδανικό και δεν χωράει σε υπέρογκα πριμ, σε διαφημιστικούς χρόνους και σε δοκιμαστικούς σωλήνες.
 Αυτή η αλήθεια είναι για μένα το προσωπικό μου στοίχημα και το πάθος μου.”

Σε ερώτηση μου για την πόλη μας, που χρόνια τώρα τον φιλοξενεί «αθλητικά», ο Νίκος Μιχαλόπουλος, δήλωσε:
''Για μένα η Καλλιθέα τα τελευταία χρόνια αποτελεί το δεύτερό μου αθλητικό σπίτι αφού από το 2010 ανήκω ως σκοπευτής στον μόνιμα πρωταθλητή Ελλάδος τα τελευταία χρόνια σύλλογο σκοποβολής ΖΕΥΣ. Εκεί κάνω τις προπονήσεις μου, που κάποιες φορές τελείωναν τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας από την οποία ξεκίναγαν και πραγματικά άξιζαν τον κόπο, όχι γιατί μόνο έτσι μπορούν να έρθουν οι επιτυχίες, αλλά και γιατί έτσι ανακαλύπτεις τα όριά σου. Στην συνέχεια αυτή την δύναμη την χρησιμοποιείς στην ζωή σου και εκεί είναι το μεγάλο κέρδος, να θες να είσαι πρώτος σε ό,τι κάνεις κι αυτό δεν εμπεριέχει κανενός είδους κακή εννοούμενη φιλοδοξία. Στον αθλητισμό μαθαίνεις να χάνεις με αξιοπρέπεια και να κερδίζεις χωρίς ματαιοδοξία. Προσπαθείς πάντα για το καλύτερο, αλλά δέχεσαι και την ήττα, αρκεί αυτή να μην σου επιβληθεί, πριν καν προσπαθήσεις. Και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα για την ζωή. 

Στην Καλλιθέα βέβαια βρήκα και άλλη μια ζεστή αγκαλιά, όταν οι μαθητές του 20ου Δημοτικού Σχολείου, του μικρού αυτού πέτρινου σχολείου, άνοιξαν τη καρδιά τους για να υποδεχτούν δύο φορές το συγγραφικό μου έργο. Και το πιο συγκινητικό είναι ότι την δεύτερη φορά, τον Μάιο του 2011, την πρωτοβουλία ανέλαβαν μαθήτριες του σχολείου, που τώρα πια είχαν αποφοιτήσει και ήθελαν να μας φέρουν σε επαφή με την Άννα, την γυναίκα μου και πρωταθλήτρια του ακοντισμού Άννα Βερούλη, με τους νέους μικρούς μαθητές του σχολείου. Παιδιά τα οποία γνώρισα σε κάποιο από τα αθλητικά μας camps στο ΟΑΚΑ και συνέχισα να βλέπω καθώς μεγάλωναν και ωρίμαζαν. Παιδιά που ανήκαν σε οικογένειες με ιδανικά και σε σχολεία φτιαγμένα με υλικά, τα οποία σήμερα όλο και πιο σπάνια βρίσκεις. 



Από την Πέπη Κουσκουνά